Ռուսերեն-հայերեն թարգմանություներ

Одуванчики

Один человек очень гордился своей прекрасной лужайкой. Однажды он увидел, что среди травы выросли одуванчики. Как он только ни пытался избавиться от них, но одуванчики продолжали бурно расти.
Наконец он написал в департамент сельского хозяйства. Он перечислил все методы борьбы с сорняками. Письмо закончил вопросом: «Я испробовал все методы. Посоветуйте, что делать?»
Вскоре он получил ответ: «Предлагаем вам полюбить их».

Մի մարդ շատ էր հպարտանում իր գեղեցիկ մարգագետնով: Մի անգամ նա տեսավ, որ խոտերի մեջ աճել է խատուտիկներ: Նա ինչքան փորձում էր ազատվել նրանցից, բայց խատուտիկները շարունակում էին շատ արագ աճել: Ի վերջո, նա գրեց գյուղատնտեսության վարչությանը: Նա թվարկեց այն բոլոր եղանակները մոլախոտերի դեմ: Նամակը ավարտեց հարցով: «Ես փորձեցի բոլոր եղանակները: Խորհուրդ տվեք, թե ինչ անեմ ». Շուտով, նա ստացավ պատասխանը. «Խորհուրդ ենք տալիս սիրել նրանց»:

Дом и змея

Один человек с женой и сыном поселился в городе, выстроил себе дом. Но в доме этом появилась змея и начала вредить ему. Сначала повредила ногу его коню, затем довела до могилы его сына, далее — жену, и, наконец, сам хозяин сделался её жертвой.

Всякий раз, когда змея вредила хозяину, он собирался её убить, но как только пойдёт приводить в исполнение своё намерение, то на дороге найдёт золотую монету и, обрадовавшись находке, возвращается обратно.

Մի մարդ իր կնոջ և որդու հետ տեղափոխվեց քաղաք և իր  համար տուն կառուցեց: Բայց  այդ տանը հայտնվեց մի օձ և սկսեց վնաս հասցնել նրանց: Սկզբում վնասեց նրա ձիու ոտքը, հետո ճանկերը  գցեց որդուն, այնուհետ կնոջը և վերջապես տան տերը  ինքը դարձավ  նրա զոհը:

Ամեն անգամ, երբ օձը վնասում էր տան տիրոջը, տան  տերը պատրաստվում էր սպանել նրան, բայց հենց որ փորձում է իրականացնել իր նպատակը, ճանապարհին գտնում է մի ոսկե մետաղադրամ, և ուրախացած իր գտածից  հետ է վերադարնում :

Երիտասարդ խեցգետինը

երիտասարդ խեցգետինը մտածում էր.-Ինչո՞ւ իմ ըտանիքում բոլորը ետ-ետ են քայլում: Ուզում եմ սովորել քայլել առաջ, ինչպես գորտերը, ու թող պոչս կորցնեմ, եթե դա ինձ չհաջողվի:
Սկսեց թաքուն վարժություններ անել հարազատ գետի քարերի միջև, ու առաջին օրերը դա շատ հոգնություն պատճառեց իրեն. ամենուր զարնվում էր ինչ-որ բանի, քերծում էր պատյանը ու վնասում սեփական ոտքերը: Բայց, քիչ-առ քիչ, ընթացքը  հաջող գնաց ամեն ինչ էլ կարելի է սովորել, եթե իսկապես ուզենաս:
Երբ արդեն շատ համուզված էր իր վրա, կանգնեց իր ընտանիքի անդամների առաջ ու ասաց.
-ինձ նայե՛ք:
Ու մի հոյակապ քայլքով գնաց առաջ:
-տղաս, լաց եղավ նրա մայրը,-Հո խելքդ չե՞ս թռցրել: Ուշքի արի, քայլի՛ր եղբայրներիդ նման, որ քեզ շատ են սիրում:
Հայրը զայրացաց նրան նայեց, հետո ասաց.
-Դե հերիք է: Եթե ուզում է ես մնալ մեզ հետ, քայլի՛ր ինչպես բոլոր մյուս խեցգետինները: Թե ուզում ես համառել, գետը մեծ է.գնա՛, ու այլևս չվերադառնաս:
Քաջ խեցգետինը  սիրում էր իր հարազատներին, բայց  շատ էր վստահ իր արդարացիության մեջ, որպեսզի կասկածներ ունենար.նա համբուրեց մորը, հրաժեշտ տվեց հորն ու եղբայրներին ու գնաց դեպի մեծ աշխարհ:
Անցնելիս` գորտերի  մի խումբը զարմացած էր , որոնք որպես իսկական կանայք, հավաքվել էին իրար գլխի  բամբասելու:
-Աշխարհը գլխիկոր է պտտվել , -ասաց նրանցից մեկը,-նայե՛ք այս խեցգետնին ու ասացեք, որ սխալվում եմ, եթե կարող եք;
-հարգանք էլ չունի,-ասաց մեկ ուրիշը:
-Վա՜յ, , -հառաչեց երրորդը:
Բայց խեցգետինը  շարունակեց գնալ, հենց: Որոշ ժամանակ անց  լսեց, որ իրեն կանչում է մի ծեր, մեծ խեցգետին, որը դեմքի լացակումած արտահայտություն ուներ ու մեն-մենակ կանգնել էր մի քարի մոտ.
-Բարի՛ օր,-ասաց խեցգետինը:
Ծերուկը երկար նայեց նրան, հետո ասաց.
-Այս ի՞նչ ես անում: Ես էլ, երբ երիտասարդ էի, քեզ նման մտածում էի, որ խեցգտիններին պիտի սովորեցնեմ քայլել առաջ: Բայց նայիր ինչի հասա. ապրում եմ մենակ, ու մարդիկ ավելի շուտ լեզուները կկտրեն, քան թե կխոսեն ինձ հետ: Քանի դեռ ուշ չէ, ակա՛նջ արա ինձ. համակերպվի՛ր անելու այնպես, ինչպես անում են մյուսները հետո  շնորհակալ կլինես  այս խորհրդի համար:
Երիտասարդ խեցգետինը չգիտեր ինչ պատասխաներ ու լռեց: Բայց ինքն իր մեջ ասում էր.
-Չէ՛, ե՛ս եմ ճիշտ:
Ու հրաժեշտ տալով ծեր խեցգետնին` հպարտ շարունակեց իր ճանապարհը:
Տեսնես հեռու կգնա՞: Կհասնի՞ երջանկության: Կուղղի՞ այս աշխարհի բոլոր տարորինակ  բաները: Մենք դա չգիտենք, բայց  նա դեռ շարունակում է քայլել այն նույն քաջությամբ ու վստահությամբ, ինչ առաջին օրը: Միայն կարող ենք նրան ի սրտե հաջողություն մաղթել՝ասելով.
-ԲԱՐԻ՛ ՃԱՆԱՊԱՐՀ:

Один молодой рак подумал как-то: «Почему все мои сородичи ходят одинаково – все пятятся назад? А я вот возьму и научусь ходить наоборот – вперед. Как лягушка, например. И пусть у меня отвалится хвост, если я не добьюсь своего!».

Стал рак тренироваться среди камней в родном ручье. Поначалу это стоило ему огромного труда. Он все время на что-нибудь натыкался, ударялся панцирем, цеплялся одной клешней за другую. Но постепенно дела у него пошли лучше, потому что ведь всему на свете можно научиться, стоит только захотеть.

Когда рак почувствовал уверенность в себе, он явился к родным и сказал:

– Вот посмотрите! – И горделиво прошелся перед ними, но не пятясь, как все раки, назад, а двигаясь вперед.

– Сын мой! – заплакала мать. – Разве я не учила тебя уму-разуму?! Опомнись, милый! Ходи ты, родной, как все нормальные раки ходят!

А братья только хихикали. Отец же сурово посмотрел на молодого рака и сказал:

– Хватит! Хочешь жить вместе с нами, ходи, как ходят все нормальные раки. А если ты сам себе голова, то иди отсюда и не возвращайся: ручей большой, места всем хватит.

Храбрый рак очень любил родных, но он был слишком уверен в своей правоте, и сомнений у него не было. Он обнял мать, попрощался с отцом и братьями и отправился в дальние края – на "другой конец ручья.

Лягушки, что собрались посплетничать на большом листе кувшинки, увидев, как необычно движется молодой рак, были поражены и принялись оживленно обсуждать это событие:

– Боже! Ну и дела творятся на белом свете! Стоит посмотреть на этого рака – и страшно подумать, что станет с человечеством! – сказала одна лягушка.

– Да, ни капли уважения к старым традициям! – согласилась другая.

– Ох! Ох! – вздохнула третья.

Но молодой рак не стал обращать на них внимания и пошел дальше.

Вдруг он услышал, что кто-то зовет его. Он оглянулся и увидел старого, большого и очень грустного рака, который жил под камнем совершенным отшельником.

– Добрый день! – приветствовал его молодой рак. Старый рак долго смотрел на него, а потом сказал:

– Ты думаешь, что совершаешь геройский подвиг? Я тоже в молодости хотел научить всех раков двигаться вперед. И вот что стало со мной в результате: живу в одиночестве, и люди скорее прикусят себе язык, чем заговорят со мной. Послушай меня, пока не поздно, – успокойся и делай все, как все люди, увидишь, ты еще поблагодаришь меня за этот совет.

Молодой рак не знал, что ответить, и промолчал. Но про себя подумал: «А все-таки прав я!» Он попрощался со старым отшельником и упрямо пошел своей дорогой.

Бог добр, но и дьявол не плох թարգամություն

Бог добр, но и дьявол не плох

Однажды отправился один человек исполнить обет, который дал какому-то святому. Приходит он в храм и видит — рядом со святым дьявол изображён. Положил полпесо перед дьяволом и говорит:
— Даёшь одному, дай и другому, чтоб не обиделся.
Когда он возвращался домой, на него напали разбойники, хотели его ограбить. Но тут, откуда ни возьмись — дьявол. Он и прогнал разбойников.

Աստված բարի է, բայց սատանան էլ վատը չէ

Մի անգամ մի մարդ գնաց իրականացնել իր ուխտ, որը տվել էր ինչ որ սրբի: Նա գալիս է տաճար և տեսնում է սրբի կողքին դև է պատկերված: Նա դնում է полпесо դևի առաջ և ասում:
— Տալիս ես մեկին, մյուսին էլ տուր, որպեսզի չնեղանա:
Երբ նա տուն էր վերադարնում , նրա վրա հարձակվեցին ավազակախումբը, որոնք ուզում էին թալանել նրան: Բայց հենց այդ պահին ինչ որ տեղից հայտնվում է դևը: Ն ա   վռնդեց ավազակախմբին:

Далеко ли он уйдет? Найдет ли он свое счастье? Изменит ли он что-нибудь в жизни? Мы не знаем этого, потому что он пока еще мужественно и решительно идет своей дорогой. Мы можем только пожелать ему от всего сердца: доброго пути!

Պաղպաղակե դղյակ

Ժամանակին կար մի  Բոլոնիա քաղաք կար:  Բոլոնիա քաղաքի ամենագլխավոր հրապարակում  դղյակ էին կառուցել:  դղյակը պաղպաղակից  էր:

 Քաղաքի բոլոր ծայրերից երեխաները փախչում-գալիս էին,  որ մի քիչ  ուտեն: Դղյակի տանիքը կաթնային սերուցքից էր, ծխնելույզներից բարձրացող ծուխը` ծուռմռտիկ շաքարից, իսկ ծխնելույզները` մրգաշաքարից: Մնացած ինչ կար-չկար պաղպաղակից էր` դռները պաղպաղակից էին, պատերը պաղպաղակից էին,  կահուքը պաղպաղակից էր:

Մի փոքր տղա բռնեց սեղանի ոտքը և սկսեց ուտել: Հետո էս տղան կերավ սեղանի մյուս ոտքը, էն մյուս ոտքը, իսկ երբ կերավ վերջին ոտքը, սեղանն իր ափսեներով ընկավ ուղիղ տղայի վրա… Ափսեներն էլ էին պաղպաղակից: Մեկ էլ քաղաքի պահակը տեսավ, որ դղյակի  մի պատուհանը հալչում է: Էս պատուհանի ապակիներն էլ  ելակի պաղպաղակից էին, դարձել էին վարդագույն առվակ ու հոսում էին իրենց համար:
- Վազեք այստե՜ղ, շուտ արե՜ք,- կանչեց պահակը երեխաներին:
Բոլորը վազելով եկան և սկսեցին ուտել  վարդագույն առվակը, որ ոչ մի կաթիլ  չկորչի:

-Բազկաթո՜ռը: Ինձ բազկթոռը տվե՜ք,-խնդրում էր մի ծեր տատիկ, որ եկել էր պաղպաղակ ուտելու, բայց չէր կարողանում մոտենալ պալատին:- Բազկաթոռն ինձ տվեք, ես խեղճ, ծեր տատիկ եմ: Օգնեք ինձ: Բազկաթոռը տվեք: Հենակներն էլ տվեք, :

Մի բարի հրշեջ վազեց-բերեց  կրեմից պատրաստված բազկաթոռը: Էս տատիկը մի լա՜վ  ուրախացավ, շտապ-շտապ սկսեց ուտել բազկաթոռի հենակները:

Ի՜նչ լավ օր էր, է՜…Իսկական տոն էր Բոլոնիայում: Բժիշկների հրամանով այդ օրը ոչ մեկի փորիկը չցավեց:

Այդ օրվանից  երեխաները հենց երկրորդ բաժին պաղպաղկն են ուզում, ծնողները տխուր ասում են.

-Է՜, բարեկամս, քեզ երևի պաղպաղակե դղյակ է պետք, էն էլի, որ Բոլոնիայում է եղել: Այ, այդ ժամանակ դու կկշտանաս: